به مقامات ایران: مکن تا توانی دل خلق ریش، وگر می کُنی می کَنی بیخِ خویش

شیخ سعدی شیرازی در کتاب بوستان، باب اول (در عدل و تدبیر و رای) مطالبی را از زبان انوشیروان به زیبایی می سراید که وصف حال امروز مردم و حاکمان قدرت مدار ماست. هر چند که شاید برای این پندها بسیار دیر شده باشد. این سرنوشت همه دیکتاتور هاست که گوش ها و چشم هایشان را بر حقیقت بسته اند.

شنیدم که در وقت نزع روان / به هرمز چنین گفت نوشیروان

که خاطر نگه دار و درویش باش / نه در بند آسایش خویش باش

نیاساید اندر دیارِ تو کس / چو آسایش خویش بینی و بس

مکن تا توانی دل خلق ریش / وگر می کُنی، می کَنی بیخِ خویش

خرابی و بدنامی آید ز جور / رسد پیشبین این سخن را به غور

رعیت نشاید به بیداد کُشت / که مر سلطنت را پناهند و پشت

الا تا نپیچی سر از عدل و رای / که مردم ز دستت نپیچند پای

گریزد رعیت ز بیدادگر / کُند نام زشتش به گیتی سمر

بسی بر نیاید که بنیادِ خود / بکَند آنکه بنهاد بنیاد بد

از آن بهره ورتر در آفاق کیست؟ / که در ملکرانی به انصاف زیست

بد و نیک مردم چو می بگذرد / همان به که نامت به نیکی برند